Robijn is geboren in Musselkanaal op 14 januari 2012. Ze heeft geen stamboom maar dat maakt ook niet zo veel uit. Samen met haar broertjes en zusjes groeide ze op in een huis met andere Main Coone katten (en een enkele Jack Russel. 

Eind februari 2012 mocht ze mee naar huis. Heel klein (en eigenlijk te vroeg) stond ze daar ineens in ons huis bij twee bruin-snuiten en twee witte herders. Maar ze “stond haar mannetje”. Ze liet niet met zich sollen. En eigenlijk is ze de baas van de bende. Zij heeft een heel eigen willetjes en doet alleen waar zij zelf zin in heeft.

Mocht ze in het geboortehuis nog gewoon de woning verlaten. In ons huis doen we dat niet en ze heeft daar ook helemaal geen moeite meer mee.

Naam : Vaya (Borah Eileen van Signora)

Vaya is samen met haar broer geboren op 29 juni 2007. Plaats van geboorte is Leeuwarden. Cattery Signora.

Op haar stamboom staat dat zij een Balinees met de kleur Chocolate point. Ze had 4 zusters en 1 broer (Beau)

Haar moeder was een Lilac poes, luisterend naar de naam Shiva van Release.

Haar vader was een Chocolate Point vader welke luisterde naar de naam Dutch Swing’s Alex

Beau Elyan van Signora

Beau is samen met zijn zusters geboren op 29 juni 2007. Plaats van geboorte is Leeuwarden. Cattery Signora.

Op zijn stamboom staat dat hij een Balinees met de kleur Chocolate point is. Hij had verder 5 zusters. Beau is als derde in rij geboren. Een van zijn zusters is Vaya

Zijn moeder was een Lilac poes, luisterend naar de naam Shiva van Release.

Zijn vader was een Chocolate Point vader welke luisterde naar de naam Dutch Swing’s Alex 

Geboren : 29 juni 2007.

Hij werd samen met zijn zus in december 2021 nog gekeurd. Daar werd een afgebroken kies geconstateerd. Doordat het ECG apparaat van de dierenarts defect was en er geen chip beschikbaar was om dit apparaat te repareren werd de operatie uitgesteld. Echter kreeg Beau in januari 2022 vocht achter de longen. HIj had het heel benauwd en werd kortademig. HIer kreeg hij medicatie voro (plastabletten). De ademhaling kwam weer op het oude nivo. HIj bleef echter maar afvallen en had niet veel eetlust meer. Na onderzoek bij de dierenarts constateerden wij opgezette nieren en een snel ontwikkelende vorm van Leukemie. Hij is in huislijke kring rustig ingeslapen.

Overleden: 8 februari 2022

Op deze website zijn meerdere verhalen van hem en zijn zus terug te vinden. 

Calle Ivor Antar Uithetnoorden

Geboren : 6 mei 2010    Overleden : 16 februari 2022

Net als zijn zus Alaska is Ivor geboren uit een dekking van Tender Talos of the heart of Lothian en Evita Manou Uithetnoorden

Niet alleen de dekking van zijn ouders, ook de medische onderzoeken om te kijken of de zwangerschap goed verliep hebben wij meegemaakt. Ivor is geboren bij de dierenarts en ter wereld gekomen door een keizerssnee. Drie van zijn zusjes kwamen thuis bij de fokker ter wereld. Maar toen ontstonden er complicaties. Er zat een pup in een van de baarmoeder kanalen en hield alles op. Hij is samen met 4 andere pups bij de dierenarts geboren. Evert heeft twee pups droog gewreven en een van die pups zou in theorie wel eens Ivor geweest kunnen zijn. De baaroeder is gelijk na de keizersnee verwijderd. Dit was het laatste nest voor Manou.
Toen Ivor twee maanden oud was mocht hij naar ons gezin verhuizen. Hij is de “pup” van Alaska geworden. Zij heeft hem opgevoed. Het eerste jaar heeft Ivor meegedaan met enkele hondenshows. Hij heeft wel enkele prijzen gewonnen. Maar hij vondt het op het laatste niet zo leuk meer en daarna zijn wij met de shows gestopt.

Ondanks het feit dat hij de zelfde ouders als zijn grote zus heeft, is hij totaal anders. Heel erg druk in zijn hoofd is het gedrag het beste te omschrijven als een “grote pup”. Het leven is een groot spel. Overal achteraan rennen en alles (met zijn bek) onderzoeken. Het grote verschil met zijn zus is het speuren. Hij ruikt vaak op de weg een spoor welke hij dan graag wil volgen. Een kat die net het fietspad gekruist heeft ruikt hij nog steeds. Meestal zag ik de kat nog wel maar Ivor niet meer.

Zeker het eerste jaar heeft hij wat ongelukjes gehad. Toen hij net een paar dagen bij ons was liepen we samen met zijn groet zus naar een veldje in de buurt. Alaska was heel enthousiast en rende als een dwaze hond over het grasveld. Ivor probeerde als kleine pup achter zijn zus aan te lopen. Op een bepaald moment rende Alska over Ivor heen. Kermend lag Ivor op de gond. Snel opgetild en naar de dierenarts gebracht. Deze zag een klein scheurtje in een achterpoot. Zijn advies was twee weken Benchrust. Kun je het jezelf voorstellen, een jonge pup van een paar maanden de hele dag in een bench? Dat kon hij zelf ook niet en kermde de hele tijd. Na een paar weken mocht hij weer voorzichtig de boel verkennen. 

Ook rende hij een groot weiland in maar vergat dat er een prikkeldraad om het weiland gespannen was. Oorzaak was een bloederig oor en een schram net boven zijn linker oogkas.

Ook heeft hij een keer achter een kat aangezeten die achter in de tuin liep. Dat die kat aan de andere kant van de vijver liep maakte voor hem niet uit. De kortste weg van A naar B is een rechte lijn. Dus, dwars door de vijver. Hij haalde zijn achterpoot open aan een roestige spijker aan de binnenkant van de vijverbak. Deze haak zat er om het net over de vijver gespannen te houden. Uiteindelijke hebben we ruim twee maanden bij diverse dierenartsen gelopen om de wond weer dicht te krijgen. 

Ivor heeft een grote angst en dat is vuurwerk en brandmelders. Met name in de laatste maand van het jaar wordt het langzaam aan spanender en wordt Ivor angstiger. Al die knallen buiten doet hem niet goed. Ook het geluid van een brandmelder of een andere piep maakt hem tot een angstige hond. Allerlei afspraken die je met hem gemaakt heeft gelden dan niet meer. Ineens mag hij op de bank of in een stoel staan. Zelfs de vensterbank is dan ’toegestaan’. 

Laatste jaren.

Toen Ivor geen zus meer had kon je merken dat hij zich meer en meer op ons richte. Hij probeerde een leuk en gezellig leven in te richten en wij probeerden ook zoveel mogelijk plezier in zijn leven te geven. Hij mocht veel mee met ons als dat kon.
Een witte herder is een hond die opvalt. En Ivor was een hond die er mooi uitzag. Ging je met hem wandelen dan kwamen er vaak hele leuke reacties. Mensen die hem graag wilden aanhalen en daar genoot hij van. Alle aandacht ging naar Ivor! Hij mocht mee op vakantie naar Frankrijk en had een heerlijke tijd in een omheinde tuin. Blaffen naar de honden in de buurt, lekker snuffelen en zijn terrein bewaken. Echt genieten.

’s Avonds kreeg hij altijd wel wat lekkers, Niet te veel want dan word hij te dik. Het gewicht hielden we goed in de gaten. Hij was gevoelig voor HD en overgewicht heeft daar geen invloed op. Dat eten moest hij soms ook wel eens delen met een andere hond of katten. En dan was hij ook nog zo’n goedzak dat hij dat af liet pakken. Geen grom of sneer. Neem of  pak het maar af, je hebt het blijkbaar nodig.
Als je hem echter lekkere snacks gaf en je liet het op de grond vallen dan bleef hij naar de grond staren als hij het lekkers op had. Hij was zo slim dat hij wist dat het volgende “snoepje” ook op de grond zou gaan vallen. Dan kun je maar beter naar de grond staren dan naar het baasje kijken dat de voertjes uitdeelt. Moet die hele kop weer naar beneden gericht worden en kun je niet zien waar het voertje heen rolt.

Laatste maanden

Na de kerst en oudjaars perikelen van 2021/2022 wilde Ivor niet meer zo graag naar buiten. Kortere rondjes en niet te lang buiten blijven. De avond werd door hem geassocieerd met de vuurwerk knallen. Hij begon ook langzamer te lopen. Vaak aan takjes, grassprietjes en blaadjes snuffelen. Vaak stilstaan. Het had altijd een dansende beweging als hij liep. Dat deed hij niet meer. Je merkte dat het echt een oude hond werd. 

‘ s Avonds bij het TV kijken kon kon hij altijd zijn aandacht opvragen tijdens ons rondje koffie/thee. Hij kreeg meestal een honden-stick. Hij kwam dan even op schoot hangen en wilde graag geknuffeld worden. Meestal stopte hij zijn snuit tussen de kussens of hij wilde een natte snuit aan de kleding afvegen. De achterpoten bleven op de grond staan. Ik denk dat hij het liefst tussen ons in kwam zitten maar dat hebben we hem verboden. Achter en over zijn oren aaien en wrijven vond hij het lekkerste. Hij duwde de kop dan oook naar je hand zodat hij goed geaaid werd. Later op de avond werd ook wel gevraagd om een snack of wat blokjes long. Voor hem een lekkernij. Als je geen aandacht aan hem schonk werden er wat meer aandacht gevraagd met een geluid of een vragende voorpoot. Aandacht vragen kon hij goed.

Medisch problemen

Begin februari 2022 liet hij zijn ontbijt weer staan. Dan eerst maar even lopen en zijn behoefte doen was dan voldoende. Echter in de loop van de tijd werd het eten toch meer een probleem. En dat was vreemd omdat hij nooit een probleem had met eten. We hebben in het begin de brokjes lekkerder gemaakt met smeerkaas. Dat werkte een paar dagen maar toen liet hij ook dat eten staan. In de loop van de dag werd wel weer gegeten maar het ging hem steeds meer tegen staan. Wij dachten dat hij zijn dagelijkse brokken niet lekker meer vond.

Voor zijn moeite met lopen kreeg Ivor bij de dierenarts een nieuw medicijn: Librela. Als dit zou aanslaan moest hij elke 4 weken een nieuwe prik hebben. Langzaam aan zag je dat het medicijn wel aansloeg, hoewel hij niet meer het gemak toonde zoals wij hem vroeger (lees: een paar maanden geleden) zagen lopen. 

Op 14 februari toch maar eens gekeken waarom Ivor niet meer wilde eten. Zijn gewicht was toch alweer verder afgenomen. Bloedonderzoek toonde aan dat hij sterk verhoogde Creatinine en  Ureum. Creatinine is een afbraakproduct uit spierweefsel wat vrij constant geproduceerd wordt. De nieren zorgen er voor dat dit naar de blaas afgevoerd wordt. Andere symptomen zoals veel plassen en veel drinken, niet meer willen eten, veel slapen en liggen wijst op chronisch nierfalen. Deze symptomen treden op bij een zwaar beschadigde Nier Voor het deel dat nog wel werkt wordt het alleen maar zwaarder . ’s middags nog een bezoek aan de radioloog gebracht om te kijken of er nog iets anders een oorzaak kan hebben. De radioloog heeft niets kunnen vinden. Alleen een kleine steen in de blaas. Maar dat zou alleen maar verklaren wanneer hij veel maar kleine plasjes zou plegen. En dat was niet het geval.

Besluit

De dierenarts stelde voor om Ivor een keer te gaan spoelen. HIermee kunnen we kijken of hij samen met een speciaal nier-dieet weer wat actiever kon krijgen. Een prik tegen de misselijkheid zou hem helpen weer wat meer te gaan eten. Als we hem gingen spoelen moest hij een dag en een nacht bij de dierenarts blijven. Na een week zou dit aan kunnen slaan. Geen hoge verwachting dat dit wat op zou leveren. Maar het zou weer een stressvolle ervaring voor hem zijn. Je kunt hem moeilijk uitleggen wat er aan de hand is en wat we gaan doen. We hebben altijd gezegd dat geen een dier bij ons moet lijden. Als het uitzichtloos is kunenn alleen wij het besluit nemen wat daarbij hoort.

Alles bij elkaar (leeftijd, atrose, rugslijtage en chronisch nierfalen) zag er voor Ivor slecht uit. Ivor zelf zag er ook slecht uit en had een blik in zijn ogen die we op het laatst ook van Alaska herkenden. Hij kon niet meer, dit was voor hem het begin van lijden en dat gun je hem ook niet. Het was een leuke gezellige en zeer sociale hond en heeft bij ons een heel leuk en boeiend leven gehad.

Op woensdag 16 februari 2022 is Ivor aan het einde van middag thuis rustig ingeslapen.  

Alaska Uithetnoorden

Geboren : 31-maart-2008. Overleden : 28-maart-2017

Onze eerste witte herder. Geboren uit een dekking van Tender Talos of the heart of Lothian en Evita Manou Uithetnoorden.

Alaska was onze eerste hond in het gezin. Eigenlijk gingen we op zoek naar een Oud-Duitse Herder. Maar dit ras eist veel tijd en aandacht. Tijdens een bezoek aan een hondenshow zagen wij een zwarte Oud-Duitser en een Zwitserse Witte in een buitenbench liggen. Toen we daarna dit ras nader gingen bestuderen sloot het karakter van de Zwitser beter bij ons aan. Toen we op zoek gingen naar een fokker kwamen we bij de fokker van Alaska terecht. 

Toen ze twee maanden oud was kwam ze bij ons in huis. De twee katten die al in ons huis waren hadden in het begin wel enige terughoudendheid. Maar langzaam maar zeker werd ze geaccepteerd. Alaska was een echt teefje. Ze bewaakt “het nest”  uitstekend. Menig postbode of pakjesbesteller kende haar. Ze had hele goede oren. Meestal werd al ver voor de post bezorgd werd haar aandacht getrokken.
In huis lag ze altijd op een tactisch plek. Onder aan de trap, zodat ze de trap in de gaten kon houden, de keuken en de kamer. Tevens kon ze zo heel goed de voordeur in de gaten houden. Met haar broer Ivor had ze de taken goed verdeeld. ZIj bewaakte de voordeur en hij de achterdeur. En kwam er iemand aan de deur dan werd die met voldoende geblaf verwelkomd.
Televisie kijken was ook een favoriete bezigheid van Alaska. Met name beelden waar honden en wolven getoond werden waren favoriet. Meestal werd ze ook getriggerd om televisie te kijken als er een video camera tevoorschijn kwam. Ze kon blijkbaar goed combineren.

Een aantal keren per dag uitgelaten worden hoorde er bij. Je moet immers je behoefte kunnen doen. Lange wandelingen maken vond ze wel leuk als het maar droog weer was. Wanneer het regende deed ze het liefst haar behoefte en daarna weer rechts/links omkeerd naar huis. Hoewel ze ook weer niet zomaar overal haar grote boodschap deed. Ze kon nog wel eens aanstalten maken om te gaan poepen, maar er dan toch weer achterkomen dat het niet de juiste plek was, en de keutel weer in trok. Doorlopen naar de volgende plek…En dat herhaalde zich soms wel enkele keren achter elkaar. Werd je hier boos om dan werd het aanstalten om te poepen gestaakt. In theorie liep je het risico dat ze het dan maar thuis in de kamer ging doen. Althans dat vermoeden had je, maar dat is in werkelijkheid noot gebeurd. Maar je liep wel met die gedachten rond.

Een andere verandering die Alaska in huis aangebracht heeft zijn de krukken op de deuren. De voordeur is voorzien van een ronde draaiknop. De deur naar de kamer en naar de keuken is voorzien van een slot. Deze deuren moesten op slot kunnen. Alaska had in haar eerste jaar gezien hoe een andere (duitse Herder) de deuren op maakte. Dat nam ze snel over. Als we ’s nachts naar bed gingen moest er ook een groot elastiek om de toiletdeur en de deur van de meterkast. Het had ook wel voordelen. Als je Alaska in de tuin liet, kwam ze vanzelf wel weer naar binnen als ze er genoeg van had. Ze deed de buitendeur zelf open.  

Met een harde bal kon zij zich prima vermaken. Al stuiterend liep ze hiermee door de kamer. Op het kruipluik bij de voordeur klinkt de bal anders dan in de keuken. Ook de verschillende ballen gaf ook een ander geluid en stuitereffect. Daarnaast had ze een bal met verschillende piepjes er in. Als ze in de bal beet, gaf dat een piepgeluid af en dat vond ze leuk. Als pup heeft ze een piepbal gehad en ik denk dat het piepgeluid haar aan de eerste levensjaren deed denken. Een tennisbal was wel het ideale formaat, maar een tennisbal was niet echt ‘Alaska-proof’. We hebben een keer meegemaakt dat de bal met twee keer bijten lek was en met 5 minuten helemaal ontleed. Een rubberen bal van Kong was de ideale bal voor haar. Al haar speelgoed lag in een grote houten kist in de kamer. En die kist ging wel eens helemaal leeg omdat ze het juiste speelgoed even niet zo snel kon vinden. En als ze haar zinnen op een stukje speelgoed gezet had, dan was ze vasthoudend.

Helaas is Alaska op dinsdag 28 maart 2017 veel te vroeg overleden. Een kwaadaardig gezwel op haar linker achterpoot (botkanker) heeft ons doen besluiten om haar via euthanasie en in het bijzijn van alle huisdieren en familieleden in te laten slapen.